Moje Drogie Dziecko, wiem, że nie było Ci łatwo. Wiem, że Twój ojciec Cię opuścił. Wiem, że ranił Cię słowami i pięściami. Siedząc w kącie, bałeś się wyjść z pokoju. Biłaś się z myślami - czemu Cię zostawił, czemu nikogo przy Tobie nie ma? Ja byłem. Kiedy płakałeś po stracie ojca, ja płakałem razem z Tobą. Byłem przy Tobie, kiedy patrzyłeś, jak inne dzieci grają ze swoimi rodzicami w piłkę.

Nie jestem wystarczająco mądry. Nie jestem wystarczająco uzdolniony. Nie jestem wystarczająco zabawny. Nie jestem wystarczająco inteligentny, żeby ustawić mikrofalówkę w taki sposób, żeby talerz był zimny i jedzenie gorące, a nie na odwrót. Nie jestem wystarczająco… Te myśli to codzienność. Gdybym dostawał złotówkę za każdy taki głos w głowie, to zabrakłoby mi czasu na zastanawianie się nad tym, bo każdą chwilę poświęcałbym na liczenie pieniędzy. Niestety nikt mi za to nie płaci, więc jedynym sposobem na radzenie sobie z moimi brakami jest puszczanie smutnej muzyki i patrzenie z tęsknotą przez okno.

Kolejny raz budzisz się i nie ma nikogo przy twoim boku. Bierzesz gorącą kąpiel, żeby chociaż przez chwilę poczuć ciepło. Sięgasz po alkohol, żeby na moment zapomnieć o samotności. Czujesz się jak pojedynczy płomień, który powoli dogasa, a nie ma wokół nikogo, kto mógłby dołożyć drewna. Nie ma nikogo, kto przytuliłby cię i powiedział, że będzie lepiej. Nie ma nikogo, kto pomógłby ci wstać. Nie ma nikogo, kto chciałby cię wysłuchać, zaakceptować, przed kim można by otworzyć serce.

W Polsce rośnie liczba zarażonych koronawirusem COVID-19. Z półek sklepowych znika makaron i ryż. Za to każdy dzień obfituje w nowe memy, których bohaterem jest COVID-19. Lęk przed wirusem, mimo że nie odbiera nam poczucia humoru, to szerzy się coraz bardziej, podsycany przez media już od jakiegoś czasu. Pierwszy przypadek koronawirusa w Polsce został oficjalnie ogłoszony 4. marca, jednak panika wybuchła w naszych głowach na długo przed tym. [Obowiązkowe zdjęcie pustych półek w sklepie]

Miewamy chwile w życiu, kiedy czujemy się bezsilni. Miewamy momenty, w których myślimy, że jesteśmy nic niewarci. Niejednokrotnie zawodzimy i nieustannie upadamy. Widzimy w sobie rzeczy, które powoli i mimowolnie nas niszczą. Zauważamy zachowania, raniące nas samych i innych. Raz za razem próbujemy się ich pozbyć i raz za razem zawodzimy. A gdyby istniał sposób, żeby je wyeliminować? Pewnego dnia Jezus udał się do świątyni, gdzie zastał kompletny chaos. Zobaczył ludzi handlujących zwierzętami, rozpychających się i krzyczących.